Dag 8 t/m 10
Door: De Nichtjes
Blijf op de hoogte en volg de nichtjes
14 Mei 2015 | Kameroen, Buéa
Op zaterdag reizen we terug naar Buea, via dezelfde hobbelige weg waarover we gekomen zijn. Om 11:00 gaan we vertrekken, meldt mister Orock de vorige dag. We kijken al niet meer vreemd op als hij pas om 12:00 komt aanzetten. Na een minuut of twintig krijgt de auto van de anderen kuren, we kunnen niet meer verder rijden. Op een klein pleintje worden we op een terras neergezet om te wachten tot de reparatie voorbij is. Het is heel heet en er staat weinig wind. We worden veel aangestaard door de mensen uit het dorpje, die hebben opeens 8 blanke mensen op hun terrasje zitten! Er wordt een aantal keer aangekondigd dat de reparatie 'almost' done is. Almost heeft inmiddels een nieuwe betekenis gekregen: Er zit nog steeds vooruitgang in, maar we hebben nog geen idee wanneer we klaar zijn. Na uiteindelijk 4 uur wachten kunnen we verder richting Buea. We hobbelen een aantal uren door, waarbij we regelmatig even moeten stoppen omdat mister Orock graag mensen wil begroeten of plantains wil kopen. We worden er allemaal een beetje chagrijnig van, en juist omdat iedereen dat is, is het ergens ook wel weer grappig. Als de motor van de andere auto dan nog oververhit raakt, en we deze de rest van de weg moeten slepen, is de lol er wel een beetje vanaf. We zijn zo moe van de hele dag, dat we zelfs terwijl we volledig door elkaar worden geschud nog in slaap vallen in de auto. Als we om 0:00 eindelijk arriveren in Buea, moeten we nog komen eten bij mister Orock. Zijn vrouw had voor ons gekookt, en het stond allemaal nog voor ons klaar. Snel werken we wat naar binnen, en gaan daarna gauw naar bed!
Dag 9: Naar het strand!
De volgende dag, zondag, doen we het lekker rustig aan. Om 10:30 ontmoeten we Mieke op het kruispunt vanwaar je een taxi naar andere plaatsen kunt nemen. We vinden een taxi naar Limbe. Eerst nemen we nog even een kijkje bij een heilige waterval. Hier heeft men allerlei heilige elementen, zoals een kapel en verschillende heiligenbeelden, neergezet. Het is een plek om tot rust te komen en te bidden. Er is een koor aan het oefenen, wat het geheel een heel mooie sfeer geeft.
Hierna rijden we door naar een prachtig strand, heel rustig, en tropisch! Als we de zee inlopen, kunnen we ons geluk helemaal niet meer op: zo warm! De zee heeft dezelfde temperatuur als de lucht, echt heel fijn. We zwemmen en zonnen de hele middag, een perfecte dag. Aan het eind van de middag nemen we een taxi terug naar het wildlifecenter, waar we al eerder zijn geweest. Nu is het nog open, en lopen we een rondje langs de apen die hier worden opgevangen. We eten weer eens wat anders dan kip, en komen al vroeg in de avond weer aan bij het guesthouse. Mooi even de tijd om de koffers in te pakken, denken we. Maar natuurlijk loopt ook dit weer anders dan gedacht. Judith spot weer een muis in onze kamer. We zijn er allemaal doodsbang voor, maar toch willen we wel proberen om hem de kamer uit te krijgen. We weten dan we anders geen oog dicht zullen doen vannacht. Dus staan we allemaal als helden op sokken bovenop stoelen en bedden met bezems te zwaaien, om de muis bang te maken. Af en toe schiet hij naar een ander plekje, met ons gegil als begeleiding, maar hij komt er niet uit. Als hij onder Judiths bed gaat zitten, weten we niet meer wat we kunnen doen. We bellen Alima, maar zij is niet in de stad en kan ons dus niet redden. We besluiten dan om twee mannen bij het ziekenhuis aan te spreken en te vragen om ons te helpen. Zij moeten enorm lachen, maar willen het wel doen. Het lukt ze om de muis de kamer uit te krijgen, hij zit nu in de keuken. Snel leggen we allemaal dekens voor de deur en voor het raam van de keuken, zodat de muis er niet meer uit kan. Ook onze eigen deur barricaderen we met dekens. Nu we zeker weten dat de muis er niet meer inkan, kunnen we met gerust hart de koffers inpakken. We kletsen nog even na, en gaan dan naar bed.
Dag 10: De laatste dag!
Maandag is alweer onze laatste dag! We worden wakker van luid gelach, iedereen vindt het reuzegrappig dat we zo bang waren voor de muis, dat we alles hadden gebarricadeerd. We hebben met Alima afgesproken dat we na het ontbijt (papaya, watermeloen en brood) naar het ziekenhuis gaan. Zij neemt ons mee naar het hoofd van het ziekenhuis; sister Martha. Ze vertelt ons het een en ander over het ziekenhuis, en dan mogen we er rondkijken. Alima klopt snel aan en gooit dan direct de deur open. We worden de kamer ingeduwd, en staan dan met z'n vieren midden in een kamertje waar vier kersverse moeders met pasgeboren kindjes zitten. We voelen ons een beetje in de weg staan, maar de moeders vinden het geen probleem. Een moeder komt met haar kindje naar ons toe, en duwt het zo in Marlons armen. Daar sta je dan, met een prachtig, pasgeboren, donker meisje in je armen. Ze is helemaal ingepakt in gebreide kleertjes, het arme kind zou het toch maar koud krijgen ;). Een beetje verbluft mogen ook de anderen het kindje vasthouden, en er wordt nog een baby ingepakt en aangereikt. Een heel mooi en bijzonder moment. Ook de moeders vinden dat, ze bedanken ons dat we zijn geweest. Nee, júllie bedankt!
Vervolgens kijken we nog op wat andere afdelingen, de opticien zit ook in het gebouw (een keurige collectie met brillen) en het laboratorium.
Na het ziekenhuisbezoek gaan we naar het huis van Alima. Ze laat ons zien waar ze woont; in een rustig straatje gaan we een houten huis binnen. Binnen blijkt dit een soort centrale hal, waarop verschillende huisjes uitkomen. Deze huizen zijn allemaal van de familie van Alima. Als we door een gordijntje gaan, komen we in haar eigen woonkamer. Een klein kamertje, dat propvol staat met te grote banken, stoelen, tafels en kasten. Alima laat ons foto's zien van haar dochtertje en overleden man. Hierna gaan we naar een stoffenwinkel, Marlon wil graag een mooie Afrikaanse stof kopen. Het winkeltje is klein, en werkelijk propvol met stoffen. Na veel stoffen met elkaar te hebben vergeleken, wordt er een keuze gemaakt. We gaan terug naar het guesthouse, en ontspannen nog even tot we om 14:00 worden opgehaald door Michael, dezelfde taxichauffeur die ons zaterdag ophaalde van het vliegveld. Hij brengt ons naar een sjiek hotel, waar we samen met Mieke, Walters en Emilia nog een laatste lunch hebben. Het is een gezellig en goed afscheid, Mieke heeft voor ons prachtige tassen gekocht bij de gevangenis, die krijgen we als aandenken van haar mee. Als de lunch achter de kiezen in, maken we nog wat foto's, en dan vertrekken we toch echt naar het vliegveld! We krijgen een andere taxichauffeur, die rijdt een stuk griezeliger dan Michael. We krijgen een kleine botsing, gelukkig valt de schade mee. Na een onrustige reis komen we aan in Douala. Hier checken we moeiteloos in en wisselen we ons geld. We kunnen vervolgens nog 2,5 uur wachten bij de gate. Er staat een poortje en een scanapparaat, maar dit is niet aangesloten, dus we kunnen zo doorlopen. Ongeveer een uur voordat we moeten boarden, worden we geroepen omdat de apparatuur nu wél is aangesloten. We moeten er dus alsnog doorheen. De medewerkers zijn in een gezellige bui en maken grapjes in het Frans met ons. Om 21:40 zitten we uiteindelijk klaar om te vertrekken. De vliegreis terug gaat heel voorspoedig, we komen volgens planning aan in Brussel. Als we na een tijd wachten bij de paspoortcontrole eindelijk de aankomsthal binnenlopen, staan Bart en (verrassing!) Chris ons op te wachten. Ze rijden ons terug naar Hierden, en Vierhouten, waar we al onze verhalen aan onze familie kunnen vertellen!
Het is een heel bijzondere reis geweest, en dit verslag is een poging om vast te leggen hoe het was in Kameroen. We hebben echter ook vaak tegen elkaar gezegd dat het ontzettend moeilijk gaat worden om over te dragen hoe het écht is. Je kunt dat niet gewoon vertellen, je moet het ervaren, dat hebben we nu wel gemerkt. Toch vinden we het wel heel erg leuk om jullie nog in levende lijve te vertellen wat we allemaal hebben meegemaakt. Leuk dat jullie ons blog hebben gevolgd en bedankt voor jullie lieve reacties!
Veel liefs,
Charlotte, Florentine, Judith en Marlon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley