Dag 4 t/m 7

Dag 4: Wandelen naar Limbe

's Ochtends worden we om 7:00 opgehaald door de twee gidsen die ons gaan meenemen op een wandeltocht naar Limbe. Limbe ligt aan zee, vanaf Buea loop je Mount Cameroon af naar beneden. De gidsen zijn Hilary, de broer van Walters, en Henry. Walters heeft een organisatie met gidsen om de berg te beklimmen. Dit is dus een simpel tochtje voor deze jongens. We nemen een taxi naar het startpunt (die zit propvol, omdat we allemaal met een rugzak lopen. We blijven namelijk een nachtje slapen in een hotel.) en vanaf daar begint onze wandeling. De gidsen lopen erg langzaam in het begin, we sjokken de berg af. Op een gegeven moment kunnen we zelf het tempo aangeven, dat is wel lekker. Al gauw krijgen we last van onze benen en ruggen, het is geen simpel tochtje voor ons! Aan de andere kant is het een prachtige route die we lopen, door de theeplantages waar vrouwen met grote manden op hun rug de thee plukken. Een bijzonder gezicht! Ook de natuur is schitterend en de dorpjes lijken wat autentieker te worden, meer eenvoudige huisjes en minder westerse invloeden. We wandelen stevig door en na 3,5 uur komen we aan in Limbe! We zijn erg blij dat we er zijn. We pakken een taxi naar ons hotel: het Trinity hotel, vlakbij de zee. Het ziet er (naar Kameroense begrippen en voor ons gevoel) erg luxe uit, met badkamertegels aan de buitenkant. Onze kamers hebben airco en een heuse douche en er is een zwembad, dat wel een beetje groenig lijkt. Mieke heeft nog gezegd dat we haar moeten bellen als het hotel niet luxe genoeg is, dan regelt ze iets anders. Maar wij vinden het prima. Er gaan direct allemaal mannetjes aan de slag om het zwembad schoon te maken, onze airco wordt gerepareerd en er wordt een tv naar de kamer gesjouwd. We hebben dan wel geen wcbril en de gordijnen zijn veel te klein voor de ramen, maar we zijn gelukkig. Tussen de middag doet iedereen een dutje (behalve Marlon). Daarna lunchen we vlakbij het hotel met kip en friet. Dat is vaak het enige dat een restaurant heeft, dus het begint al te wennen om dat 2x per dag te eten. Na de lunch maken we een klein wandelingetje langs het strand. Nu wel heel langzaam, want onze kuiten zijn volledig verkrampt van de wandeling van vanmorgen. We lopen langs de kraampjes met wat toeristische producten. Je merkt onder andere daaraan dat men wat meer gewend is aan blanken. Daarna komen we op de vismarkt terecht. Mannen zijn bezig de vissen uit de netten te halen, vrouwen verkopen deze rauw, gedroogd, of gegrild op de bbq. Het is een mooi gezicht, een kijkje in het dagelijks leven hier. We gaan terug naar het hotel, waar we een tijdje spelletjes doen. Hoewel ons was verteld dat het zwembad 's avonds schoon zou zijn, is dat niet het geval. Jammer, maar het verbaast ons eigenlijk niet;-) We zijn al gewend aan dingen die op z'n Kameroens gaan. We bestellen bij het restaurant van ons hotel ons avondeten. De serveerster laat ons het menu zien en we menen te verstaan dat ze geen kip hebben. We zeggen dat het ons niet uitmaakt, omdat we al de hele week kip eten, dus we vinden het wel fijn om iets anders te eten. We blijken haar verkeerd te hebben verstaan, ze hebben juist alleen maar kip. 'Oh, prima, dan nemen we kip!' Tijdens het eten vraagt een medewerker van het hotel of hij erbij mag komen zitten. Hij vindt het leuk om ons te ontmoeten en vertelt en vraagt van alles. Hij wil ons graag door de stad rondleiden en meenemen naar de club. Als we benoemen dat Mieke morgen komt en zegt dat zij ons de stad laat zien, blijft hij erop wijzen dat hij hier is, voor het geval dat ze niet op komt dagen. Na een tijdje gepraat te hebben en facebookgegevens te hebben uitgewisseld, gaan we naar onze kamer, waar we heerlijk slapen, terwijl we om de beurt de airco hoger en wat lager zetten.

Dag 5: Chillen in Limbe
s' Ochtends bestellen we een Engels ontbijt (Gebakken ei, croissant, watermeloen en brood met jam.) en Mieke schuift aan. We laten haar het hotel zien en ze moet lachen om de staat ervan en de verhalen die we alweer hebben. Ze zijn nog steeds bezig met het zwembad, hoewel Jeff van gisteren ons vanmorgen persoonlijk in de kamer kwam vertellen dat alles klaar was. Mieke geeft aan dat we gewoon ergens anders een kunnen gaan, maar we vinden het wel erg zielig om nu geen gebruik te maken van het zorgvuldig schoongemaakte zwembad. Voor de vorm gaan we er dus een kwartiertje in, Mieke houdt de tijd bij. Als we omgekleed zijn gaan we opnieuw naar de vismarkt. We gaan zitten op een terrasje bij 'Chez Charlotte' en met een drankje genieten we van alles wat we zien gebeuren. Mensen om ons heen denken dat Mieke onze moeder is en schatten haar op tachtig jaar, terwijl Marlon zestien word geschat.
We lopen nog even over de markt, en gaan dan naar een souvenirwinkeltje. Vervolgens gaan we naar een ander hotel waar ze een fijn zwembad en ligstoelen hebben. Daar relaxen we en doen we zwemspelletjes met een Kameroener die ons steeds opdrachten geeft. Als we trek krijgen lopen we naar het wildlife center. Daar worden apen opgevangen. De apen zitten al in hun hokken, dus moeten we iets anders bestellen ;). Het is een gezellig tentje met gevarieerd eten en heerlijke vers gemaakte smoothies! Na het eten nemen we een taxi terug naar Buea. We kletsen nog wat en gaan dan naar bed. Marlon en Judith maken een helse nacht mee, na kennis te hebben gemaakt met een kakkerlak in de badkamer, en die na een aantal gillende minuten dood in een vuilniszak verdwijnt, maken ze na een paar uur kennis met een muis. Deze is door de klamboe van Marlon heen geklommen en probeert een warm plekje naast Marlon te vinden. Helaas hebben we hem al snel in de gaten.. Als hij er uit is, durven we (Marlon en Judith) nauwelijks meer te slapen. En we zijn blij als het eindelijk weer ochtend is.

Dag 6: Op weg naar Mamfe
Op donderdag hebben we om 9:50 afgesproken op het punt vanaf waar we gaan vertrekken naar Mamfe. Om 9:45 staan we daar klaar, en een tijdje later belt Mieke dat we toch ergens anders moeten verzamelen. Dus stappen we in een taxi en laten ons 300 meter verder weer afzetten. Als we Mieke daar ontmoeten, wordt ze gebeld dat we toch bij het eerste punt moeten wachten. Dus we lopen weer terug. We kunnen wachten in een internetcafe. Daar maken we dus maar even intensief gebruik van! Uiteindelijk komen de auto's en mister Orock, de leider van het Dream Center-project, om 12:00 om ons op te halen. Je weet in Kameroen nooit hoe lang je ergens op moet wachten, da's best wel even wennen. Samen met andere vrijwilligers van UAC (United Action for Children) gaan we op weg. De weg is erg hobelig, en dat wordt steeds heftiger. Charlotte en Marlon komen regelmatig los van de achterbank! De weg is prachtig, we rijden door veel kleine dorpjes, waar veel 'White men!' naar ons wordt geroepen. Kinderen zwaaien en gillen naar ons, een dubbel gevoel. Het is schattig en leuk om te zien dat ze zo blij zijn, maar het is niet leuk om zo op een voetstuk geplaatst te worden. Je een houding geven blijft lastig. Het begint ondertussen enorm te hozen, waardoor het nog lastiger wordt om de gaten in de weg te vermijden. Onderweg zien we dat er onder leiding van Chinezen aan de weg wordt gewerkt. Zij hebben belang bij grondstoffen van hier, en kunnen zo deals sluiten met Kameroen. Na 6,5 uur volledig geshaked te zijn, arriveren we bij hotel Data in Mamfe. We eten kip met friet terwijl de stroom om de haverklap uitvalt. Het heeft wel iets gezelligs. Na het eten vermoordt Charlotte twee kakkerlakken en doen we een spelletje. Met de ventilator (!) aan vallen we gemakkelijk in slaap.

Dag 7: Mamfe
Vandaag, op vrijdag, kunnen we lekker uitslapen. We doen het rustig aan en douchen, maken ons haar mooi en trekken onze mooie jurken aan. We gaan namelijk naar het Dreamcenter, de school die is gebouwd met ondersteuning van LiveBuild, en waarin Stichting Leo Bijl ook een rol heeft gespeeld.
Om 12:00 worden we opgehaald en rijden we naar de school. Als we binnenkomen, staan alle kinderen van de school ons op te wachten, en zingen ze ons toe. Het is heel ontroerend en mooi om te zien wat ze allemaal voor ons hebben ingestudeerd. De oudste kinderen doen een dans voor ons, wat kunnen die bewegen zeg! Zoveel lef en ritmegevoel! Alle kinderen zingen en klappen heel vrolijk mee. Als de voorstelling is afgelopen, krijgen we een uitgebreide rondleiding door de school. We mogen in elk lokaal even kijken, en elke klas begroet ons op hun eigen manier. De een met een lied, de ander met een kleine speech van de klassenoudste. Ook zien we het gedeelte van de school dat nog niet af is, aan de tweede verdieping wordt nog hard gewerkt. De bouw heeft wat vertraging opgelopen door gebrek aan stroom en water, maar ze verwachten de school snel af te hebben.
Na de rondleiding komen er een aantal speeches aan bod, we worden echt in het middelpunt geplaatst. Zelf moeten we ook speechen. Dat was ons van tevoren verteld, maar later werd gezegd dat dit niet nodig was, omdat het geen officiele ceremonie zou zijn. We hebben dus niks voorbereid, maar Marlon improviseert even een goed verhaal. Na een aantal speeches krijgen we een uitgebreide, echte Kameroense lunch. Hierna nemen we afscheid en rijden we naar het Fifa football for hope center. Hier komen kinderen om te voetballen, maar krijgen ze tegelijk levenslessen mee. Een mooi initiatief. Vervolgens rijden we naar een oude brug, gebouwd door de Duitsers. Het is een touwbrug die er erg gammel uitziet. Mister Orock staat al halverwege, en daagt ons uit om ook te komen. Met trillende benen en zweetvoeten halen we de overkant. En dan moeten we weer terug natuurlijk! Als we weer veilig aan land zijn, rijden we naar een prachtig uitzichtpunt, en vervolgens drinken we wat in het centrum van Mamfe. ’s Avonds rijden we weer terug naar het hotel, waar we kip en friet/rijst eten voor de verandering.
Morgen reizen we weer via dezelfde hobbelweg terug naar Buea. We gaan nog een dagje naar het strand, en dan is het alweer tijd om terug te gaan! Maandag om 20:30 vliegen we weer terug naar Brussel. Waarschijnlijk zal ons laatste blog geplaatst worden als we alweer terug zijn. De tijd gaat snel!